De eerste vraag die ik kreeg nadat ik pas bevallen was: “Wil je borstvoeding geven?”
“Ik wil het op zijn minst proberen.” was mijn antwoord.
De eerste dagen waren uitdagend. Het aanhappen lukte niet fantastisch en we hadden steeds de hulp nodig van de verpleegkundigen op de kraamafdeling.
De dag voordat we naar huis vertrokken uit het moederhuis, sms’te ik lichtjes in paniek mijn vroedvrouw. Ze stelde me gerust. “Er kan op korte tijd nog veel veranderen.” En inderdaad, die nacht lukte het Abel om als een pro aan te happen en we waren vertrokken.
Ik gebruikte “Appje voor de borst” om alles wat bij te houden (vooral dat wisselen van kant toch), helemaal op het gevoel was een stapje te ver voor me. Elke keer Abel bijgekomen was, voelde als een kleine overwinning. Wat een meesterlijk lichaam hebben wij toch.
Abel zat steeds onderaan de curve en is nog steeds een slank mannetje (wie mij kent, zal dat niet verbazen). Daar hadden we het eerste jaar wat zorgen rond. In mijn ogen baby was een gezonde baby een “michelin-baby’tje”. Nu weet ik beter en kan ik die curve naast me neerleggen. Abel ontwikkelt zich goed, groeit en is een vrolijk kindje. Dat is nu mijn maatstaf, niet meer die curve.
Toen hij bijna 6 maanden was, zijn we gestart met groentepapjes. Maar zijn hoofdvoeding bleef nog een paar maanden borstvoeding. Ik begon terug te werken, dus kolven werd dagelijkse kost. Ik heb het geluk een werkgever te hebben, die mij daar de ruimte voor gaf.
Mijn oorspronkelijke doel was: borstvoeding tot ik ga werken en dan zien we wel. Dat doel legde ik steeds verder, zonder druk op mijn of zijn schouders. Rond zijn 9 maanden is hij een kleine week opgenomen in het ziekenhuis, hij had verschillende virale infecties opgedaan. Wat was ik blij dat ik toen borstvoeding kon geven en een voorraadje gekolfde melk in de diepvriezer had. Het was het enige dat hij binnenhield en het bood hem troost en nabijheid in die nare ziekenhuisperiode.
Die week ziekenhuis leverde me wel een lichte borstontsteking op. Waarschijnlijk doordat alles wat ontregeld was, van 2 à 3 keer langer drinken naar vele keren en op onregelmatige tijdstippen kort drinken. Mijn borsten wisten niet meer waar ze had hadden. Gembercompressen en rust en warmte werden mijn redding.
Hoe langer ik voedde, hoe gemakkelijker het werd. Ik moest immers op een bepaald moment niet meer kolven (hij dronk enkel nog ’s morgens en ’s avonds, overdag at hij vaste voeding) en alles liep vanzelf. Ondertussen is hij anderhalf jaar en drinkt hij nog steeds ’s morgens en ’s avonds bij mij.
Met onze wens voor een tweede kindje, twijfelde ik wat om verder te doen. “Ze zeiden” dat je moeilijker zwanger kon worden als je nog borstvoeding gaf. Maar dat gaf bij ons geen problemen. Ik werd zwanger de 4de maand nadat ik opnieuw mijn maandstonden volgens een vrij regelmatige cyclus kreeg.
Momenteel ben ik 24 weken zwanger, in de tweede helft van november (normaal gezien) wordt Abel grote broer. Hierover heb ik vaak tweestrijd in mijn hoofd. Blijf ik borstvoeden of stop ik? Als ik blijf voeden: Hoe zal Abel reageren als er een tweede baby ook drinkt? Als ik stop: wat ontneem ik Abel dan op dit moment dat ons beide nog goed doet? Kan mijn lichaam dit aan? Hoe zal ik reageren na de bevalling (die hormonen, weet je wel)? Wat zal de vermoeidheid met me doen? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op weet.
Het merendeel van mijn omgeving suggereert dat stoppen met borstvoeding toch echt wel beter is. Ik denk dat het uit bezorgdheid en onwetendheid is, uit zich spiegelen aan de maatschappelijke norm. Dat is begrijpelijk en OK. Maar uiteindelijk bestaat er niets natuurlijkers dan dat. Ik wil graag een bewuste keuze maken vanuit vertrouwen en niet vanuit angst. Dus voorlopig doen we verder, we zien wat komt.
Ik besef heel goed dat het niet bij iedereen zo vlot loopt, dat er mama’s bewust kiezen om geen borstvoeding te geven, dat er mama’s te vroeg naar hun goesting (moeten) stoppen. I see you all! Elk verhaal is OK, iedereen doet zijn ding. De week van de borstvoeding is er niet één tegen kunstvoeding, het is een week om te sensibiliseren en informeren, om ondersteuning te bieden. Vroedvrouwen, lactatiedeskundigen, ervaringsdeskundigen, … je kan tegenwoordig al bij veel mensen terecht met al je vragen, twijfels, zorgen, … .
Ik wens alle mama’s een mooi verhaal toe, of het nu met borstvoeding of kunstvoeding is. Maar vooral een verhaal dat je zelf schrijft en niet laat schrijven.
Liefs, Hade
