Balans na 24 weken
Eerlijk? Ik kan ergens begrijpen dat mensen op een punt komen dat ze hun kind alleen laten huilen.
Ik doe het zelf niet, omdat ik weet wat de gevolgen kunnen zijn. Maar deze week zat ik toch een paar keer met mijn handen in mijn haar.
De dutjes van Astor lopen voor geen meter. En het frustrerende is: het is zo goed gegaan. Ik kon hem happy in zijn bedje leggen een anderhalf tot twee uur later even vrolijk terug uithalen.
Ik hou rekening met alles waar ik rekening mee kan houden: wakkertijden, slaapritueel, ontprikkelen, mogelijkheid om te ontladen, slaapomgeving, … .
En toch… Wat is me dat zeg. Het enige wat ik nog kan bedenken is dat hij mij iets wil spiegelen, maar ik stoot op een blinde vlek. Dat ben ik verder aan het onderzoeken… . Of dat het aan de planeten ligt 🤔.
De dutjes zijn deze week dus vnl. geëindigd in lepeltje lepeltje in bed liggen. Soms was het me zelfs te veel om nog woorden te fluisteren. Ik kon er enkel ‘zijn’ en omarmen. En dan vraag ik me af: is dat genoeg. Ik hoop van wel.
Tegelijk besef ik, ook dit is een fase. We blijven moederen. We blijven ontvangen. We hebben een groot hart… . Ik hoop dat we, over een aantal weken, als hij in de crèche start, terug in een andere fase zitten… .
Even grijs dus die wolk. Maar om roze te eindigen: Abel is de max! Zijn taal evolueert, hij begint meer en meer klanken en woordjes te zeggen, hij krijgt meer en meer lichaamsbesef en probeert ‘kunstjes’ uit, tast zijn eigen grenzen af. Love it, so een levens-gierige peuter in huis!
En weet je wat: zo een mix van grijs en roze, dat is zo lelijk nog niet…
Liefs!
