Hoe langer ik mama ben, hoe meer ik besef in welke wondermooie wereld onze kids leven.
En hoe minder ik hen wil ‘meesleuren’ in onze volwassen wereld.
Ik hoor soms dat onze kinderen moeten leren gedijen in de maatschappij en de wereld van vandaag. Ja, klopt, maar weet je: ze hoeven niet te springen naar die volwassen wereld om dan geen grond onder hun voeten te voelen, omdat ze er niet “aarden”. Ze hoeven niet mee in die rush, laat ze maar genieten van het hier en nu.
In plaats van hen op “onze” wereld te zetten…
Wat als wij eens wat meer van “hun” wereld zouden proeven?
Hun wereld, waarin spelen, werken is.
Maar ook ver-werken, verbinden, ontwikkelen en leren.
Hun wereld, waarin hier en nu telt.
En niet gisteren of morgen.
Hun wereld, waarin regeltjes er zijn om ze in vraag te stellen. Vanuit op zoek zijn naar wat voor hen klopt en werkt.
Hun wereld, waarin tranen woorden zijn.
Woorden van verdriet, spanning, ontlading, overprikkeling, frustratie of zelfs opluchting en geluk.
Hun wereld, zonder maskers of façade.
Tenzij er een verkleedpartijtje aan de gang is 🥳.
Hun wereld, zonder hokjes of oordeel.
Maar lekker out of the box en open minded, nieuwsgierig voor wat anders en nieuw is.
En wat, als het niet eens “hun” en “onze” wereld, naast elkaar moeten zijn?
Dat de ene wereld niet beter is dan de andere.
Dat het op beide heerlijk vertoeven is.
En ze gewoon samen kunnen bestaan, elk hun functie hebben.
En misschien zo, terug één kunnen worden.
