Balans na 36 weken
Lieve lieve Abel
deze foto, onze blikken op Astor gericht, weerspiegelt hoe er afgelopen maanden veel aandacht naar jouw broer ging.
Op jouw manier, probeer je ons duidelijk te maken dat je er ook nog bent.
En dat je behoefte hebt aan meer aandacht van ons.
Sinds een paar weken, wil je graag je slaapkamerdeur op een kier.
Gisteren was die kier niet meer voldoende.
Ik zeg nog tegen je papa: “leg hem misschien uit waarom de deur beter niet nòg meer open staat, dat het dan moeilijk is voor zijn oogjes om de slaap te vinden als er veel licht in de kamer is.” Het pakte niet. Terwijl informatie geven normaal écht wel werkt voor jou.
“Het gaat helemaal niet over de deur.” besefte ik toen. Ik ging naar boven en nam Abel terug uit bed.
Wang tegen wang, fluisterde ik hem toe.
“Je was geschrokken van het vleesje dat vanmiddag nog te warm had in je mond hé.”
“Ja blazen vleesje.”
“En het is lastig als mama veel met Astor bezig is hé.”
“Astor borstjesmelkjes mama.”
“En hé, je hebt geholpen met papa hé vandaag.”
“Ja, papa gaatjes boren.”
…
Ik overliep de dag verder… . En toen zei ik dat ik hem terug in zijn bedje zou leggen, een zoen zou geven en onze zinnetjes zou zeggen en dan naar buiten zou gaan en de deur op een klein kiertje zou laten, zoals normaal. En als dat niet goed voelde, hij mij terug kon roepen.
“Mama papa roepen.”
“Ja Abel, als je ons nodig hebt, mag je ons altijd roepen.”
“Mama papa slaapwel”.
“Slaapwel Abel, mama en papa zien jou graag. We zijn trots op jou. Je bent helemaal OK zoals je bent. Je bent veilig.”
Of: hoe, door mijn deur figuurlijk wagenwijd open te stellen, het veilig genoeg voor hem was om zijn deur letterlijk op een kiertje te laten.
Verbinding als sleutel om te kunnen slapen… .
