Abel kreeg de keuze tussen schoenen of sandalen en wou geen van beide aandoen.
Ik gaf informatie dat steentjes ongemakkelijk konden zijn aan blote voeten. Hij bleef bij zijn keuze.
Toen hij begon te stappen, vroeg hij mij om hem te dragen. Ik zei dat ik dat niet ging doen, dat hij gekozen had voor blote voeten en nu kon voelen of dat aangenaam was of niet. En dat we naar binnen zouden stappen en dat hij daar opnieuw kon kiezen voor schoenen of sandalen.
“Ja Abel schoenen aandoen binnen.”
Wij kiezen er bewust voor, om onze kinderen niet voor alles te “beschermen” en hen niet al op voorhand te redden van mogelijk “leed”. Vanzelfsprekend blijft veiligheid voorop staan, hé, in sommige situaties is grenzen stellen om te beschermen of voor de veiligheid wél nodig.
Ik geloof namelijk dat kinderen leren door te ondervinden. En dat ze ook succeservaringen kunnen opdoen, door letterlijk of figuurlijk te vallen.
Door ze voor alles te beschermen, worden ze volgens mij net niet weerbaar. Het beperkt ook hun zelf oplossend vermogen en creativiteit.
En ja, ik moet ook soms op mijn tanden bijten als ik ze zie “struggelen” met iets.
Maar het is des te mooier als ze er nadien vol trots toch in geslaagd zijn.
Of ze zélf tot een inzicht kwamen, dat ze al doende ondervonden hebben.
Bewust ouderschap wordt soms aanzien als « verwende kinderen opvoeden die altijd hun zin krijgen ». Dit is een voorbeeld dat het dit net niét is.
Bewust ouderschap is kinderen ondersteunen op hun pad naar zelfstandigheid. Door hun ruimte te geven om te groeien, op emotioneel, sociaal, fysiek en mentaal vlak. En tegelijk de veiligheid te bieden om dat te doen op hun manier en tempo.
💖Laat gerust een reactie na, als je dit ook zo ziet.
