Vannacht heb ik ruim een half uur aan een stuk, dezelfde zinnetjes herhaalt: Mama is bij jou, ik hoor jou en zie jou, het is lastig maar het gaat over. Ik blijf bij jou. Je bent veilig. … .
Als een kind het lastig heeft, dan heeft het niet altijd een oplossing of quick fix nodig, maar erkenning en ruimte voor wat is.
Ik kon vannacht ook de borst gegeven hebben. Dat zou een snellere oplossing geweest zijn. Maar ik voelde dat er iets uit moest. Niet onlogisch ook, gisteren was de eerste dag crèche na 4 weken fulltime bij mama en papa… .
Ook als je kind zelf nog geen woorden zegt of mogelijks nog geen woorden “begrijpt”, kan het helpen om woorden uit te spreken die betekenis geven aan het feit dat je er bent om die erkenning en ruimte, zonder meer, te geven.
Space holding noemen ze dat in het Engels… .
De woorden op een zachte en trage manier uitspreken, eventueel fluisterend (doe ik `s nachts) kan ook helpen om zelf rustig te blijven. Tussen de zinnen door, adem ik diep in en uit en geleidelijk aan voel ik dan ook de hartslag van mijn kindje rustiger worden.
Niet onbelangrijk is voelen wat jij kan dragen, op een moment dat jouw kindje het lastig heeft.
En accepteren dat je `s nachts bijvoorbeeld, soms minder kan dragen en misschien wél naar een quick fix grijpt. Dat is ook OK.
Aan alle mama’s die niets liever willen dan élk lastig momentje kunnen dragen, maar het soms gewoon niet kunnen:
Ik zie jullie.
Ik hoor jullie.
Het is OK.
Draag nu maar even
zorg voor jezelf.
