Het lijkt bijna een fixed statement te zijn: Als moeder van jonge kinderen, is tijd voor jezelf een utopie.
Ik ben niet akkoord.
Volgens mij speelt hier een ego kwestie mee. In het mild of afgestemd ouderschap lijkt het voor jou misschien alsof diegene die het langst borstvoeding geeft, thuisblijft en samen slaapt, de meest afgestemde moeder is.
En als je dat dan allemaal niet doet, je minder afgestemd of bewust bezig bent. Dus « geen tijd maken voor jezelf en altijd bij je kind zijn » is dan gelijk een ego bevestiging van « ik ben goe bezig » of omgekeerd: « je tijd net wel claimen » kan jou het gevoel geven dat je niet tot de “mild ouderschapsmoeders” behoort.
Hoe ik het zie:
Afstemming op je kind, loopt veel moeitelozer als je afgestemd bent op jezelf, je eigen behoeften en emoties. En om dat laatste te kunnen doen, is het belangrijk net wél tijd te maken voor jezelf.
Ik spreek moeders die zich door insta-accounts, podcasts en boeken verdiept hebben in bewust ouderschap en zo streng zijn voor zichzelf dat het op die ego kwestie neerkomt. En niet meer op: wat klopt voor mij?
Dus ajb: laat je niet leiden (lijden?) door alles wat je rondom jou ziet en leest. Laat het hoogstens een leidraad zijn, een bron van inspiratie. Die je evengoed naast je neer kan leggen. Dat kan je met alles wat ik vertel ook doen trouwens 😉.
Voel wat jij écht wil en nodig hebt.
In plaats van wat “moet” of “hoort” volgens jouw ego en een of ander ideaalbeeld dat toch niet bestaat.
Me time isn’t me first.
It is me too.
