Balans na 41 weken
19u50 – Beide kids in bed. Pluim voor mezelf, ik stond er alleen voor. Ik kijk naar de keuken en doe mijn ogen toe. Die kaboutertjes, ik wou dat ze bestonden…
We sjakkerden even op het feit dat Astor (nog) niet doorslaapt. Tot ik besefte: een probleem is pas een probleem, omdat wij er een probleem van maken. Dat Astor niet doorslaapt is dus in feite enkel maar een probleem, omdat wij dat als probleem ervaarden.
Sinds ik dat shifte in mijn hoofd, voelt het veel lichter aan, ook al zijn de feiten niet veranderd.
1 september nadert: Abel start op school.
IK heb het moeilijk met nieuwe mensen, nieuwe omgevingen. Note to self: IK heb het daar moeilijk mee. Ik probeer me er dus van bewust te zijn dat ik MIJN uitdagingen, niet op HEM projecteer.
Ik zit in een luxe positie dat ik hem kan halen ’s middags, zodat hij kan dutten. We gaan afwisselen tussen volle en halve dagen, zien hoe het loopt en bijsturen waar nodig.
Het slapengaan gaat minder vlot dan anders bij Abel.
🤷🏼 Hij rijdt met ons rond.
🙍🏼♀️Dat kan wel zijn, maar dat zou hij niet doen, moest er niet onderliggend iets spelen.
Het is dus balans zoeken tussen liefdevol nabij zijn en liefdevol grenzen stellen. Want dat rondrijden kan lang duren… .
Vorige nacht eindigde Dries met Abel in bed. ‘s Morgens groot drama (bij Abel weliswaar 😉).
Even trapten we in de valkuil van: “Maar het is tijd om op te staan, papa moet gaan werken, enz.”
Het keerde na volgend gesprek:
🙍🏼♀️Je vond het fijn hé samen met papa in bed, zo lekker dicht bij hem.
👶🏼Jaaa
🙍🏼♀️En je had graag nog langer bij papa willen liggen hé.
👶🏼Jaaa
🙍🏼♀️Nu ben je misschien verdrietig omdat dat niet meer mogelijk is, dat papa zich moet klaarmaken, klopt dat?
👶🏼Jaaa
STILTE
👶🏼Abel ook klaarmaken.
Hij was erkend, voelde zich gehoord en kon zo verder met zijn dag.
Zo dankbaar voor deze taal, de verbindende communicatie… .
Zo dankbaar voor deze manier van in het leven staan, om elkaar te kunnen zien voorbij woorden en gedrag, op behoefte niveau.
Ik gun het jou ook.
