Abel.
“Abel dabel” zoals je jezelf de laatste tijd noemt…
Het is gebeurd.
Je bent vertrokken.
Mama voelde kriebels in haar buik.
Zo een beetje diezelfde kriebels als diegene die ik had voor een sollicitatie of een mondeling examen. Ik had eerder bedacht dat je papa jou moest brengen, omdat mijn potentiële traantjes jou misschien een onveilig gevoel zouden geven. Maar dat knaagde: was dit niet een moment dat ik zelf wou meemaken?
Ik stemde af met Dries en voor hem was het gelijk.
Dus lieten we jou zelf beslissen.
“Mama meegaan klasje”.
Tot 4 keer toe heb ik het gevraagd.
Misschien hoopte ik toch ergens nog op een ander antwoord 🤭.
Je bleef bij je eerste gedacht.
We herhaalden verschillende keren het scenario en gepakt en gezakt met fruit, je drinkfles, reservekledij, laarsjes, pantoffels en takken (om een veilig nest te bouwen, het jaarthema op school is “geluk”) vertrokken we met de fiets.
In de klas wist je jouw kapstok te vinden, die met de pet.
De vele kindjes maakten wat indruk op je.
Pokerface it was…
En toen zag je een puzzel met Jules.
Die Jules die we thuis ook hebben.
En een grote pluchen krokodil.
Mama stak haar vingers in zijn mond en deed “aaauw”.
Jij ontdooide en begon te lachen.
De toon was gezet.
Toen ik zei dat ik ging vertrekken, gooide je een zoentje, zwaaide je en ging je de andere kant op. Buiten zag ik dat je me toch terug aan het zoeken was. De juf kwam naar je toe en nam je vast.
Je bent veilig, Abel.
En straks kom ik terug.
Met een klein hartje, laat ik jouw wereld weer een beetje groter worden.
Ontdek. Experimenteer. Leer. Groei. Verbind. Val. Sta weer op.
Op jouw tempo. Op jouw manier.
“Een boom groeit niet, door aan zijn takken te trekken, maar door zijn wortels de juiste voeding te geven.”
