Ik heb lang ‘tof’ willen zijn.
Dat tof willen zijn was dan: meedoen met de hoop, anderen hun mening volgen, doen wat iedereen leek plezant te vinden, slaafs volgen wat mijn leidinggevende van mij verwachtte, maar me totaal geen werkgeluk en zingeving opleverde, …
Dat tof willen zijn, was ontstaan vanuit een behoefte aan erbij horen, erkenning, graag gezien worden, iets betekenen en bijdragen, … .
Alleen, dat tof willen zijn, resulteerde uiteindelijk in: mezelf verloochenen, mijn eigen grenzen overschrijden, dingen tegen mijn zin doen, veel energie verliezen aan zaken die niet bij me pasten, een pijnlijk ontslag en bore-out, …
Enfin: door zo ‘tof’ te willen zijn, was ik alles behalve nog ‘echt’ mezelf… .
Toen kwam bewustzijnsontwikkeling en verbindende communicatie op mijn pad. Ik leerde terug contact maken met mijn behoeftes, wat ik nodig had, waar ik voor wou staan. Ik leerde op een verbindende manier grenzen stellen en hoe ik mijn keuzes kon ‘leven’ zonder ze te moeten verantwoorden. Ik leerde mijn gevoelens omarmen in plaats van verdrukken. Ik leerde terug wie ik, Hade, écht was.
En weet je wat: mensen vinden me nog altijd tof. Ik ben nog steeds geliefd. Ik krijg erkenning voor wat ik doe. En heb voldoening voor de manier waarop ik bijdraag en zin geef aan mijn leven.
En dát is exact wat ik mijn kinderen wil voorleven en meegeven: dat ze niet ‘tof’ moeten zijn. Maar echt. En zichzelf.
