Zolang er liefde is, is heling mogelijk.
Dit heb ik mezelf al 10 keer gezegd sinds vanmorgen. Ik was alleen met Abel en Astor. En eerlijk? Ik vind er niets plezants aan, aan dat moederen over 2 tegelijk. Het is zo moeilijk om beide de aandacht te geven die ze nodig hebben.
De emmer liep over toen ik Astor zijn pamper wou verversen en Abel op de trap treuzelde. Ik nam hem ietwat bruusk op en zette hem boven in de badkamer terug neer. Terwijl ik bezig was met Astor, zei ik tegen Abel: “ik heb 2 keer gevraagd om verder te stappen naar boven en je deed het niet. Daarom nam ik je zelf op.”
Toen ik, één oog op Astor gericht en met het andere een reactie zoekende, Abel zag staan, brak mijn hart.
Daar stond hij. Tegen de muur. Met een pruillip. En vochtige oogjes. Hij was geschrokken van wat er zonet gebeurde. Want ja, normaal heb ik meer geduld dan 2 keer vragen. Normaal denk ik dan aan verbindend spel. Normaal… .
Ik pakte hem bij mij en ik zag hem twijfelen of het veilig genoeg was. Hij begon lichtjes te huilen. Astor kreeg ondertussen honger en begon ook te huilen.
Tweestrijd. Onmacht. Een bonkend hart. En daar waren mijn traantjes ook.
Hoe doén die andere moeders dat, vroeg ik me af. En tegelijk voelde ik dat ergens in een huiskamer, een andere mama zich waarschijnlijk net hetzelfde aan het afvragen is.
Terwijl ik dit schrijf, besef ik, dat ik enkel dat ene moment herinner en daar mijn focus op leg. Terwijl ik me/ons een ganse dag staande hield. Ik speelde met Abel op mijn knieën (auw) terwijl Astor in de draagdoek zat. Ik gaf borstvoeding terwijl Abel over Astor zijn voetje wreef. Ik maakte eten (spaghetti uit den diepvries, maar dan nog). Ik gaf knuffels en kusjes. En ja, ik verloor ook eens mijn geduld.
Zal dat een diepe wonde slaan? Nee, het is niet omdat iets 1, 2, 3 (of meer) keren gebeurt, dat het onomkeerbaar is. Er zijn ook mini-wondjes, die zichzelf herstellen met een korstje. Er hoeft zelfs geen pleister op. Gewoon al het feit dat ik hier bij stilsta, wil zeggen dat de verbinding opnieuw hersteld zal worden.
Onthou, lieve mama:
Zolang er liefde is, is heling en herstel mogelijk.
En laat liefde nu net iets zijn, waar ons hart van overloopt.
