Ik streef naar gelijkwaardigheid tussen mijn kids en wij, als ouder.
De gelijkwaardigheid die ik bedoel, situeert zich op vlak van behoeften. De behoeften van mijn kids zijn niet méér of minder belangrijk dan die van mezelf. Omgekeerd ook niet.
Toch is er wel ergens een vorm van hiërarchie nodig, als het gaat over het vervúllen van die behoeften.
Daar is er voor mij geen gelijkwaardigheid in de rollen. Het is wel degelijk mijn taak als ouder, om er voor te zorgen dat de behoeften van mijn kind (op de leeftijd dat ze nu zijn) vervuld geraken.
Daar waar je in het proces van empathisch luisteren tussen volwassenen, naar de behoeften en het gevoel gaat gissen en een verzoek stelt…
is dat in een ouder-kind relatie anders: ik neem zélf het initiatief om hun behoeften te helpen vervullen. In plaats van een verzoek, stel ik dus meteen de actie.
Daar tegenover staat dat mijn kids niét hoeven bij te dragen in het vervullen van míj́n noden. Dat kan natuurlijk soms wel zo zijn, maar daar zit ook een valkuil.
Om te kunnen aanvoelen wat je kinderen nodig hebben en hen dat ook te kunnen geven, check je best regelmatig bij jezelf wat jij nodig hebt (zelfempathie) om er dan verantwoordelijkheid voor te nemen. Op die manier minder gevaar voor die valkuil…
Die is: het gevaar om als ouder in je kinderen, de strategie te zoeken voor het vervullen van jóuw behoeften.
Hoe het dus in mijn ogen niet zuiver is:
“Als je mama een zoentje geeft, maak je haar blij.” Of “Als je goede punten hebt, zijn mama en papa gelukkig.” “Zeg me eens dat je me nog graag ziet!” “Werk nu eens mee of anders is mama triest.”
Jouw kind hoeft dus jouw behoeften niet te vervullen. Jouw kind of zijn gedrag, kan niét verantwoordelijk gesteld worden voor hoe het met jezelf, je behoeftes of je emoties gesteld is, hoe gelukkig of ongelukkig je je voelt, hoe groot of klein je eigenwaarde is.
Zelfzorg en bewust zijn, zijn hier dus « key ». En daar help ik je graag mee verder!
