Balans na 16 weken.
Slik. 16 weken al.
Time flies when you’re having fun… En naast die fun: niet slaapt, pampers ververst, van borstvoeding naar borstvoeding leeft, tussendoor nog coacht en een groeitraject begeleidt… .
De rust is wat teruggekeerd, na wat snotneuzen, onrustige nachten en moeilijke dutjes bij Abel, onevenwicht bij mezelf en dus ook tussen Dries en mij.
Zaterdag voor het eerst een paar uur weg, naar de kapper. Alles was voorbereid: perfecte timing (tijdens Abel zijn middagdutje een afspraak gepland), netjes gekolfd, … . Toen ik thuiskwam een half uur voordat Abel normaal wakker wordt en niemand aantrof, begon er iets te knagen. Ik belde Dries op en hoorde dat Abel wenend was wakker geworden, net op het moment dat Astor een flesje aan het drinken was, een dik half uur nadat Abel in bed lag… Enfin, ik moet niet verder vertellen… . Uiteindelijk waren ze dus gaan wandelen (Abel enthousiast over ons tweedehands Stokke meerijplankje).
Waar ik eigenlijk toe wil komen: “Dries, je bent een held.” Ik stond er al een paar keer alleen voor en vond het echt overleven. Dries kan zich precies nòg beter overgeven aan het moment en het gewoon pakken zoals het komt, ook al is dat niet zoals gewenst.
Dit gezegd zijnde, geniet ik momenteel van het begeleiden van m’n groeitraject, dat stukje zingeving naast mama zijn, geeft me energie. Af en toe een stresske en wat onzekerheid, horen daar natuurlijk ook bij.
De foto bij deze post, heb ik bewust gekozen, omdat ik afgelopen weken wat vergeten was om dat ouderschap, ook de kak-situaties (letterlijk en figuurlijk), met wat fun en een knipoog te bekijken. De bril op de foto is blauw, maar mijn intentie voor komende week/weken is: alles opnieuw door een roze bril te bekijken.
En zo komen we weer bij die roze wolk.
En zijn we rond.
Liefs!
