Wat heb ik gisteren avond genoten van tijd met dit mannetje… .

Het begon slecht: Abel zette zijn keelgat open van zodra papa nog maar dichter bij mij kwam om Astor over te nemen. We keken naar elkaar en vroegen: « En nu, wat doen we nu? » Ik was net gedaan met zeggen dat ik Abel wel mis… En Dries dat hij na het werk ook wat ruimte nodig heeft.

Even gaven we hem ‘zijn zin’ en bleef Abel bij papa en Astor bij mama. Tot ik intuïtief voelde dat dit niet nodig was.

We wisselden de rollen en er kwamen traantjes. Ik zei dat mama nu helemaal voor Abel beschikbaar was. Hij mocht op mijn schootje aan tafel. De traantjes ebden weg.

Na het eten vroeg ik of hij samen een boekje wou lezen. Hij koos er een uit en gaf teken dat ik het fleeceke uit de mand moest nemen.

Zalig vond ik het: samen ‘lezen’ en daarna onder het deken alsof het een tentenkampje was. « Abel en mama weg? » kirde hij. We kriebelden en « childen » er op los…

Heerlijk!

Mijn Abel hart-kamertje was weer helemaal gevuld. En de deur naar de andere kamertjes, die bleef open staan. Zodat mijn Abel-liefde zich verder kon verspreiden…

Want mama-liefde… vermenigvuldigt zich nu eenmaal als vanzelf…
.
.
.
.
.
PS: in verband met de foto: story of our life: gaan fietsen om na 100m te willen wandelen of iets interessants gezien te hebben bij de buren… en gaan wandelen om na 100m op de fiets te willen…