Scary honesty, zo benoemt Marschall Rosenberg het. Open, eerlijk en daardoor vaak ook kwetsbaar delen.
Dát is waar verbindende communicatie om draait. Woorden geven aan wat je voelt. Een stem geven aan wat er innerlijk leeft. Delen vanuit gelijkwaardigheid. Niet soft of hard. Maar puur.
Dat is ook wat lastig is. Omdat we het niet geleerd zijn. Of verleerd zijn. Waardoor we niet zeggen wat we te zeggen hebben. Of geremd zijn om eerlijk te delen omdat we bang zijn voor de reactie. Want de ander ‘is dat niet gewoon.’
In feite doe je jezelf geweld aan door het niet te doen. Je kropt op. Spreekt niet uit wat jij nodig hebt. En verliest zo die pure verbinding, met jezelf maar ook met de ander.
Wat als je het eens zou proberen? Wat kan er hoogstens mislopen? Dat de ander jou raar bekijkt? Misschien wat ongemakkelijk is?
Uit mijn ervaring kan ik zeggen: mensen waarderen het als je eerlijk deelt. Vanuit jezelf. Zonder oordeel. Maar ook zonder verwachtingen. In alle openheid voor wat komt.
Het levert zoveel op, relateren vanuit het contact met je behoeften. Onder andere verbinding op een dieper niveau. Een verbinding waar je met enkel woorden niet bij geraakt. Want dit is de taal van het hart.
En die taal wil ik meegeven met mijn kinderen.
Die wens ik iedereen toe.
Meer weten? Laat gerust een reactie na.
