Balans na 17 weken
Door slechtere nachten (ik vermoed de 4 maanden regressie) slaat de vermoeidheid weer toe… en ben ik al eens vaker de mama die ik niet wil zijn… Als in: minder geduldig, minder proactief, minder creatief en out of the box denkend, minder draagkracht voor emoties, …
Enfin, pruillippen omwille van een onverwachte reactie of een stem die wat hoger opliep dan normaal (zowel bij Dries als mezelf): check.
Ik zou daar in kunnen blijven hangen. Mezelf op de kop geven. Medelijden opwekken, want ‘t is toch zo lastig allemaal.
Dat doe ik niet. Ik doorvoel de emoties die er spelen en onderzoek wat ze mij willen vertellen. Ik neem verantwoordelijkheid voor mijn stukken. Ik bied excuses aan waar nodig. Ik herstel de verbinding als die verbroken is.
Op zo een momenten is verdraagzaamheid als koppel, naar elkaar toe, zo belangrijk. Op zo een momenten hoeft niet alles beredeneerd, verklaard of uitgelegd te worden. Een simpele: “het spijt me, ik was verkeerd” is dan voldoende. Het vraagt wat moed en ook focus, om niet te blijven hangen in wat gebeurd is. We doen allemaal gewoon keihard ons best. En dat is genoeg.
Abel heeft “neeneenee” ontdekt en jajaja is hij wat vergeten. Wat het natuurlijk extra uitdagend maakt 😉. Los daarvan, zie ik hem zo graag bezig. Zijn vindingrijkheid, oplossingsgerichtheid, hoe hij ons na-aapt en alles doet wat wij doen. Op de foto is hij wortelchips aan het snijden. Chips hoeven helemaal niet gesneden te worden, maar wie ben ik om hem in zijn ontdekking van (veilige) mesjes en plankjes daarvan te weerhouden.
Enfin, veel vermoeidheid dus, meer excuses dan normaal, maar ook en vooral: een open hart en tonnen mildheid om elke dag nieuwe kansen te grijpen.
Liefs!
