Ik was zo die moeder die op voorhand bepaald had dat ik altijd beschikbaar zou zijn voor emoties, mijn kind op elk moment zou kunnen en mogen ontladen en controlepatronen mijn gezin niet in zouden sluipen.
Nu, na ruim twee jaar moederschap, weet ik wel beter… . Er zijn zoveel factoren die een rol spelen, waar ik geen rekening mee had gehouden.
Eerst en vooral mijn eigen ‘staat van zijn’. Ben ik emotioneel beschikbaar voor mijn kind? Of zit ik zelf met een vol emmertje? Heb ik tijd en ruimte, onvoorwaardelijk? Of loert de rush van het dagelijkse leven om de hoek?
Onze kinderen hebben hier namelijk voelsprieten voor. Ze gunnen zichzelf alleen maar het beste (kunnen wij volwassenen nog iets van leren) en willen op dat vlak gaan voor hun stuk. En bovendien voelen ze voor ons alleen maar liefde. En vanuit die liefde, maken ze plaats voor wat wij eerst moeten ‘oprommelen’ vooraleer zij het doen.
Naast mijn ‘staat van zijn’, zegt ook hun systeempje soms: nu nog niet. Het is nog te vroeg. Je kan het nog niet loslaten. Het zal nog te veel pijn doen. Je bent er nog niet klaar voor.
En, nu ik moeder ben over twee, speelt ook dat feit een grote rol in beschikbaarheid. De keren dat ze mij beide nodig hadden en ik hen geen van beide dat ten volle kon geven, kan ik na 4 maanden moederen over twee, al niet meer op 1 hand tellen.
Hoewel ik controlepatronen dus een gruwel van een woord vond, hebben ze toch een nuttige functie, zolang je je er bewust van bent en het geen standaard wordt.
Het is telkens opnieuw balans zoeken tussen tegemoet komen aan de nood van ons kind én tegelijkertijd rekening houden met onze eigen draagkracht.
Het is leren de controle loslaten: te harde focus op ‘moéten’ ontladen werkt niet. Vertrouwen dat ontladen er steeds komt als de tijd en omstandigheden er gunstig voor zijn, wel.
Het is ook met een open blik experimenteren met alternatieven zoals verbindend spel. Dat lachen even ontladen werkt als huilen, was bijvoorbeeld een grote eye opener voor mij.
My point is 😉: als woorden als ontladen, controlepatronen, … deel uitmaken van je woordenschat, dan ben je er ongetwijfeld bewust mee bezig en dat op zich, is al heel wat!
