Balans na 18 weken
Hoeveel kan een mens in godsnaam ontvangen. Dit heb ik me deze week meermaals afgevraagd. En dan heb ik het over tranen. Het voelt alsof ik liters tranen heb ontvangen afgelopen week. Dat in combinatie met mindere nachten en helse dutjes (terug naar af). Nou ja, je weet wel hè: That kind of mood… .
Ik begon me druk te maken. Zorgen te maken. Wat scheelt er in godsnaam? Wat kan ik nu nog doen? Wat moet ik nu nog proberen? Niets leek te helpen…
Tot ik deze morgen in Astor zijn ogen keek.
En mezelf zag.
(Als je goed kijkt naar de foto, zie je het ook…)
Kinderen zijn de spiegels van je ziel.
Als er iets aan de hand is met de appels van de boom, dan gaan we de boom helpen, niet de appels.
Mijn blik in Astor zijn blik deed me stilstaan.
Wat vraagt er op dit moment in mijn leven om inzicht, liefdevolle aandacht of een volgende stap?
Er scheelt niets met Astor.
Bij hem moet ik niets anders proberen.
Voor hem kan ik niets anders doen.
Hij is de appel.
Ik ben de boom.
´t Is daar te doen. Ik moet even schudden aan mijn takken, zodat de laatste herfstbladeren verdwijnen. Mijn wortels opnieuw stevig verankeren. Mijn schors opnieuw doen ademen.
En voelen: ik ben klaar.
Klaar met wat was.
Klaar voor de lente.
Huge things are coming up.
Dat voel ik.
Dat beloof ik.
Stay tuned!
