Ik had mijn kinderen graag meegegeven dat de wereld één grote gezellige bubbel was.
Dat alles en iedereen behoort tot hetzelfde geheel. Dat alles één is.
Dat mensen elkaar vertrouwen en respecteren.
Dat het ok is om je eigen mening te hebben.
Dat leiders keuzes maken in functie van het welzijn van het collectief.
Dat oplossingen gebaseerd zijn op duurzaamheid en de oorzaak van een probleem aanpakken.
Dat je elke glimlach die je ziet (😔) moet koesteren, want lachen is gezond en schept een band.
Dat er anno 2021 veel bewustzijn is.
In plaats daarvan geef ik hen mee:
Dat onze kleine bubbel ook groots mag zijn. Het is zoals wij het benaderen.
Dat we ooit dat één zijn terug gaan voelen.
Dat ze nog steeds hun eigen mening mogen hebben en mensen die met de vinger wijzen, met mededogen kunnen benaderen.
Dat wij leider zijn over ons eigen leven.
Dat angst een slechte raadgever is.
Dat mensen nog steeds lachen, echt waar.
Dat we elk verantwoordelijk zijn voor ons bewustzijn, niet voor dat van een ander.
Dat we ook niemand hoeven te overtuigen van onze mening (en omgekeerd ook niet, dank je wel).
Dat mensen kuddedieren zijn, maar dat dit ons niet hoeft te weerhouden om het zwart schaap te zijn, onze eigen kudde te vormen.
Dat gezondheid niet komt met een prikje, maar door gezond te eten, bewegen, buiten zijn en je ook mentaal gezond te houden.
Dat we uiteindelijk allemaal een hart hebben.
En wie dat hart niet voelt, voor zichzelf of zijn medemens, in pijn leeft.
