Een van de grootste vormen van geweld in onze relatie met anderen én onszelf, is het gebruik van oordelen, die impliceren dat mensen slecht zijn of verkeerd handelen, wanneer dat niet in overeenstemming is met onze waarden of ideeën.
Daarom is de eerste bouwsteen van verbindende communicatie, de objectieve waarneming, zo belangrijk. We vertrekken vanuit feiten en laten oordelen of interpretaties achterwege.
Wil dat zeggen dat je geen oordelen mag hebben? Nee, dat is een utopie. Je kan ze hebben en denken, maar spreekt ze beter niet uit naar de ander.
In plaats daar van, kan je zelfempathie toepassen en onderzoeken, wat die oordelen (naar jezelf of de ander) je willen zeggen over jouw behoeften of waarden.
Een van de krachtigste, maar naar mijn mening ook het moeilijkste proces in verbindend relateren, is empathisch zijn als mensen met oordelen naar jou komen.
Helpend kan zijn: beseffen dat oordelen een ongelukkige uiting zijn, van niet vervulde behoeften of onverwerkte pijnstukken bij de ander. Neem ze dus niet persoonlijk.
Ik kreeg behoorlijk wat oordelen over mij naar aanleiding van mijn laatste post. Mensen hebben me woorden in de mond gelegd die ik helemaal niet geschreven had. Ik zie dat als een uitnodiging om enerzijds dicht bij mezelf te blijven en anderzijds de ander te zien en horen, te ontmoeten voorbij die woorden.
Straffen en ook belonen, zijn ook vormen van oordelen. Meestal over gedrag. Het is iets dat wij, in onze visie over bewust ouderschap, niet doen. Gedrag is slechts het topje van de ijsberg. Voorbij dat gedrag, daar is de plek waar je jouw kind kan ontmoeten, zonder oordeel. In verbinding.
Wil je graag meer weten over verbindend relateren met jezelf, je kind, je partner, je medemens? Laat dan gerust een reactie na.
.
.
Wil je ook minder oordelen in de wereld? Dan kan deze boodschap een eerste bewustwording zijn. Delen is lief!
