Balans na 19 weken
Broederliefde.
Plaatjes als deze doen me instant alle moeilijke momenten in het moederen over twee vergeten.
Astor had lastige dagen wat de dutjes betreft. Ik zat veel in het donker. Te moederen. Te wachten. Te hopen dat het gauw voorbij zou zijn. Maar steeds met veel liefde te doen wat klopte. Aanwezig zijn. Nabij zijn. Traantjes ontvangen.
Enkele dagen geleden stuurde ik nog een bericht naar Dries: “Soms voel ik me machteloos. Ik weet niet meer wat te doen. Al die energie die ik er in stop (in de dutjes, een ritme aanhouden -> voor ons is dit belangrijk en ik merk dat Astor er ook deugd van heeft). Maar zonder resultaat.”
En dan plots… een paar dagen geleden. Na de zoveelste keer hetzelfde ritueel: pamper, slaapzakje, knuffelen, donker maken, in bedje leggen, witte ruis aan, … . Veronderstellend dat we weer van voor af aan zouden moeten herbeginnen. …
Ik zie zijn ogen dichtvallen. Hij slaapt.
Slaapt hij?
Ja, hij slaapt.
Hèhè… Ademruimte, voor even. Me voorbereidend op het feit dat hij na 45’ opnieuw mijn nabijheid zou nodig hebben. Maar neen, hij bleef slapen… .
En nu zijn we er door, bedacht ik me. De onderbroken nachten niet meegerekend. De ontlaadbui van zijn broer die beneden op me wachtte niet ingecalculeerd. Ons ontplofte huis even buiten beschouwing gelaten.
Maar toch. Het doet me deugd. Een paar uurtjes per dag even tot mezelf kunnen komen. Ongestoord kunnen werken. Zelf wat rusten. Mijzelf voeden met interessante lectuur, … .
Moederen over twee, het is geen sinecure.
Zeker niet in deze tijden.
De wereld kleurt grijs, maar in Lichtervelde-city kan je een roos plekje spotten.
My tribe it is!
