Balans na 20 weken
Zo van die dagen…
waarbij minuten uren lijken te duren…
1 zieke peuter
1 baby te midden een ontwikkelingssprongetje
2 vermoeide ouders
Daarmee is alles gezegd zeker…
Onze wolk kleurt dus wat grijze dezer dagen.
Het valt me op, hoe ik dagen als deze, in het hier en nu en als een fase kan beleven.
Deze morgen zei ik tegen Dries:
Het zal komende dagen lastig zijn.
We zijn moe.
Maar wij zijn de volwassenen.
Onze kinderen hebben ons nodig.
Dus wij gaan onze noden even moeten parkeren.
Wie mij al even volgt, zal weten dat ik de laatste ben om te zeggen dat je behoeftes als ouder ondergeschikt zijn aan die van je kind.
Maar op van die ’survival’ dagen, kan je bijna niet anders. Want onze kinderen hebben ons nodig om gans dat survival gedoe ;-), te helpen co-reguleren. Niet andersom.
En weet je wat?
Dat lukt me bijster goed.
Hoe dat komt?
Omdat ik zelfzorg en bewust ‘zijn’ als iets van elke dag zie. En niet enkel als iets waaraan je denkt, als je emmertje dreigt over te lopen. Want dan is het te laat.
@ninamouton pleit er ook voor 🙂
Net doordat ik elke dag zo bewust omga met mezelf, mijn energie en mijn triggers, kan ik op dagen als deze blijven staan. Ik weet ook hoe ik, zélfs in survival modus, heel snel weer kan opladen via micro-me-time momentjes.
Het is handig dezer dagen, dat ik op mijn reserves kan rekenen.
Die reserves, waar ik elke dag aan bouw, ook als het goed gaat.
Die reserves die broodnodig zijn, niet alleen voor mezelf. Maar ook voor mijn kids, omdat ik zo de mama kan blijven die ik wil zijn.
Die reserves, die opnieuw leiden tot van die dagen, waarin uren minuten lijken te zijn… . Time flies when you’re having fun.
