Balans na 30 weken…
Euhm, zei er iemand balans?
Die was vandaag ver te zoeken.
Niemendalle “practice what you preach”.
Ik was deze namiddag alleen met Abel & Astor. Op mijn eentje moederen over twee, ik kan nog steeds niet zeggen dat ik het graag doe.
Mijn hart breekt als ik één van de twee moet laten wenen, zonder 100% nabij te kunnen zijn, omdat de ander er ook is… .
Ik verloor mijn geduld en hoorde mezelf zeggen “Ik wil dat je nu…” terwijl dat normaal niet onze manier van communiceren is.
De verbinding is verschillende keren verbroken… En evenveel keren hersteld.
Ik blijf het bijzonder vinden hoe snel onze kinderen kunnen schakelen, zolang je blijft inzetten op het herstel. Dat is pas onvoorwaardelijke liefde.
De rust is weergekeerd, toen we buiten gingen wroeten in de aarde.
Een bewuste keuze om dat te gaan doen.
Want de combinatie buiten zijn en (letterlijk) gronden, verricht wonderen.
Abel en ik samen verpotten. Aarde overal.
Astor die weende in de draagzak.
Ik die hem zachtjes toesprak.
Tot ik plots besefte, dat hij stil was.
En dus eindelijk zijn slaap gevonden had, na een mislukte middagdut.
Zo van die dagen…
Even was ik van slag. Mijn imposter: en wie ben ik om dan anderen te gaan coachen.
Maar hé, ook hier zie ik groeikansen. En wat ik leer, geef ik door.
Dus zo van die dagen… zijn zo slecht nog niet.
De foto net voor bedtijd…
Zolang er liefde is, is er heling mogelijk… .
