Ik las laatst dat iemand trots is omdat haar baby zelfstandig in slaap viel. Ik vroeg me af: zou je dan minder trots zijn als ze dat niet zou doen? Of ben je vooral trots op jouw acties als moeder en gaat het dus eerder daarover dan over je kind?
En dat deed me verder mijmeren.
Ben ik trots op mijn kinderen?
En waarvoor dan?
Ik vind dat een moeilijke… .
Trots zijn impliceert ook dat je soms niet trots bent. En eigenlijk klopt het voor mij niet, om “niet trots” te zijn op mijn kinderen.
Voor mij klopt in het geval van slapen eerder dankbaarheid. Omdat dat gewoon makkelijker is en rust brengt. Omdat dat tijd oplevert (als Astor “snel” zijn slaap vindt, betekent dat meer 1/1 tijd voor Abel bijvoorbeeld).
Als ik Abel een oplossing zie vinden voor zijn probleem, dan voel ik me gezegend. Want dat draagt bij aan een lange termijndoelstelling die ik heb voor hem: dat hij zelfstandig in het leven kan staan. Dat hij creatief omgaat met problemen. Dat hij een groei-mindset heeft.
Als Abel zijn bord leeg eet (dat gebeurt even veel wel als niet) dan vind ik het fijn dat hij met smaak gegeten heeft. En dan voel ik waardering voor mijn inspanningen om te koken.
Als je je nog eens “trots” voelt, dan nodig ik je uit om eens dieper te onderzoeken waar het werkelijk over gaat.
👉Welke behoefte wordt er mee geraakt?
👉Spiegelt de “trots” onbewust een “ik deed het goed als moeder” of versterkt die “trots op je kind” ergens jouw eigen identiteit?
👉Of is de trots echt naar je kind gericht en is het dus eerder bewondering, omdat je oprecht onder de indruk bent van wat het heeft bereikt? Zonder dat dat jouw gevoel over jezelf of je rol als mama mee bepaalt?
🤔Food for thought…
