Balans na 33 weken.
Ik. Wil. Ruimte.
Voor mij. Van mij.
Ruimte in bed. Ruimte op de wc.
Ruimte in de zetel.
Ruimte overal.
Na 4 nachten met bitter weinig slaap, Astor letterlijk op mij en ikzelf op de rand van het bed balancerend, omdat hij nu net in slaap was gevallen en ik mezelf niet meer durf bewegen uit angst weer van voor af aan te moeten beginnen… .
Tot ik moet hoesten. En hij wakker schiet en weent van de schrik. Lap zeg… .
“En nu doe ik het niet meer,” zei ik gisteren voor het slapengaan. Astor “moet” in zijn wiegje naast ons bed, ik heb ruimte nodig en kan hem er echt niet meer bij hebben.
Dries die goedbedoeld voorstelt dat ik in de andere kamer slaap, waar er een 1persoonsbed staat. Ik die zeg dat dat toch weinig uitmaakt, elk snuifje van Astor wekt me toch, ook al lig ik elders… .
Raad eens waar Astor uiteindelijk toch beland is vannacht, nadat hij door een hoestbui al zijn melk uitspoog… (leve genoeg reserve slaapzakken hebben)? Juist ja, in ons bed.
We zitten dus met een ziekenboeg, twee kids. 1 moeder. De vader gelukkig nog niet.
De moeder en de vader reageren al wat korter op elkaar. Beide moe. Een peuter die geen blijf weet met zichzelf. Een baby die er uren overdoet om in te slapen.
Niets fun aan momenteel.
It is what it is. Het hoort erbij. We moeten er door. Dus voor nu, misschien wat stiller hier. Iets met prioriteiten stellen.
En waar ik ze blijf halen die draagkracht? Volgens mij heeft het iets te maken met Nina Mouton haar gekende uitspraak: “zelfzorg is iets van elke dag.”
En daar pluk ik nu de vruchten van… .
Fijn weekend!
En tegen maandag zijn we er hier gegarandeerd allemaal bovenop!