Dries is muzikant en heeft regelmatig optredens. Soms checkt hij bij mij, of het OK is dat hij een optreden toezegt. Als ik niet bewust voel, dat durf ik al eens zeggen: dat moet jij toch uitmaken, jij bepaalt jouw agenda.
Terwijl ik eigenlijk iets anders wil zeggen.
Soms wil ik nee zeggen, maar dan durf ik niet omdat ik hem niet onder de sloef wil leggen.
Soms wil ik ja tuurlijk zeggen, maar dan wil ik hem niet het gevoel geven dat ik hem liever kwijt dan rijk ben.
Misschien moeten we eens stoppen met zo voorzichtig te zijn of te veronderstellen.
En gewoon te delen wat er leeft.
Ik zou kunnen zeggen: Het liefst van al zou ik hebben dat je thuisblijft. Omdat ik het nog steeds heel pittig vind om alleen voor de kindjes te zorgen. En tegelijk weet ik dat muziek spelen, iets is wat jou energie geeft. Hoe voelt dat voor jou?
En van daaruit kan er op zijn minst een open gesprek ontstaan. Waarbij we kunnen luisteren naar elkaar behoeften.
Van daaruit kunnen we ontdekken, wat er tussen die ja en die nee nog allemaal mogelijk is, dat voor beide goed voelt.
Want als jij niet uitspreekt wat er écht in je omgaat, kan de ander daar geen rekening mee houden. En als jij iets uitspreekt dat je eigenlijk niet meent, dan is die onderliggende boodschap voor de ander zeer verwarrend en ongemakkelijk.
