Ik voel me altijd een klein beetje een filmster met mijn @delvaux handtas. Ook al is ze kei versleten.
Er hangt een ongelooflijke waarde aan. Niet in geld uit te drukken.
Er hangt een bepaalde geur aan.
Er zit liefde in.
Herinneringen ook.
Bijzondere handen hebben ze ontelbare keren geopend en weer dicht gedaan. Diezelfde handen hebben er in gegrabbeld. Of misschien kinderhandjes weerhouden er in te grabbelen.
Dat laatste weet ik niet zeker.
Het lijkt me gewoon iets wat elke moeder tegenkomt, niet?
En dus ook die van mij.
Mijn mama.
Haar Delvaux.
Toen we alles moesten verdelen van ons ouderlijk huis, maakten we elk (ik ben de jongste van 5) ons lijstje. De handtas stond op mijn lijstje… .
Ik koester ze nog steeds.
Want het is een van de weinige dingen die mij herinneren aan mijn mama haar « vrouw » zijn. En het helpt mij om mijn « vrouw » zijn te omarmen.
En weet je, ze is helemaal niet versleten.
‘t Is gewoon een Delvaux met karakter.
