Hoe ik mijn ego moest loslaten om opnieuw te beginnen bewegen…
Ha-le-lu-jah: ik ben terug beginnen sporten. Of ja, bewegen is misschien nog een beter woord.
Wandelen deed ik al regelmatig, maar nu heb ik eindelijk mijn stalen ros opnieuw van onder het stof gehaald.
En eerlijk? De “redenen” waarom ik het nog niet eerder deed, waren excuses: geen tijd, te moe, dat gaat niet met borstvoeding, te veel wind, te nat, … .
De échte reden was gewoon mijn ego. Mijn ego dat geen zin had in de confrontatie met mijn conditie. Mijn perfectionist die niet tevreden zou zijn met 30km aan een gemiddelde van 21km/u (wetende dat ik in “topvorm” dagen van 70km en meer met ettelijke hoogtemeters deed).
Tot ik er genoeg van had en mijn ego, samen met mijn verwachtingen, aan de kant zette. Zonder grote verwachtingen aan iets beginnen kan ik trouwens aanraden, veel minder kans op een gevoel van falen of teleurstelling.
Anyway: ik had er zin in. Tot ik wou vertrekken en mijn banden plat waren.
“Blijf maar thuis, je hebt dat nog nooit zelf gedaan.” zei mijn ego.
“Ik vraag het aan de buurman.” antwoordde mijn ziel.
👉Waar een wil is, is een weg.
Dit gaat nu over sporten, maar misschien herken je die ego-saboteur ook bij andere zaken: wel of niet voor je eigen zaak gaan, wel of niet investeren in een opleiding of coachingstraject, wel of niet gezonder gaan eten, wel of niet dat moeilijk gesprek aangaan, … .
Ons ego houdt ons graag klein én veilig.
Ik zeg je 1 ding: je wil niet blijven, waar jouw ego je probeert te houden.
Out of comfort, that’s where the magic happens. Hoe cliché het ondertussen ook mag klinken, het klopt als een bus.
💖 Ik ben benieuwd: in welke situatie(s) of keuzes blokkeert jouw ego je momenteel?
