Onvoorwaardelijk opvoeden.
Onvoorwaardelijk liefhebben.
Je kind in alles wat het toont, zegt, doet welkom heten.
Geen als… dan.
Maar: altijd, no matter what.
Ik betrap me er op, dat ik die onvoorwaardelijkheid tegenover Astor, soms makkelijker vind, dan tegenover Abel.
Onder het mom van: Astor is nog een baby. Maar hé, wat met Abel dan?
Hij is al 2,5 jaar.
Of: Hij is nog maar een peuter.
Hij wordt groot zeg.
Of: Hij is nog zo klein.
Hij moet dit toch al alleen kunnen.
Of: Hij verdient even veel onze ondersteuning en aanmoediging.
Gisteren waren ze beide tegelijk aan het wenen. Mijn eerste reactie was: ik moet Astor nemen.
Maar mijn hart brak van die gedachte.
Abel had evenveel zijn mama nodig als Astor. Dus daar zat ik dan: met twee huilende kinderen op mijn schoot.
Ik merk een verschil bij enkele maanden geleden.
Toen werd ik onrustig.
Sprak mijn ego me toe: “Hade, jij kan dit niet alleen.”
Nu was ik de kalmte zelve.
In plaats van mijn ego naar mij te laten spreken, liet ik mijn hart naar hen spreken.
“Het is voor jullie beide lastig hé op dit moment. Mama is hier. Het is OK. Jullie traantjes zijn welkom. Ik kan niet meer doen dan jullie samen, zo dicht als mogelijk, vasthouden. Ik hoor jullie. Dit moment gaat over. Jullie zijn veilig. Mama is hier. Alles is welkom.
…”
Toen Dries thuiskwam, vertelde ik over dat intense moment.
“Moch, daar is nu in elk geval niets meer van te zien.”
Dat deed me stilstaan bij iets waar onze kinderen zo goed in zijn:
Leven in het hier en nu.
Niet blijven hangen in wat voorbij is.
Als er iets is, dat we van hen kunnen leren, dan is het dat wel.
Dus: vandaag is een nieuwe dag.
Blijf niet hangen in gisteren.
Neem er hoogstens groei-mogelijkheden uit mee.
En:
Geniet.
Leef.
Lééf!
